“Maak van jouw studie een wereldreis!” Dát was de slogan van mijn studie Sociale Geografie aan de Universiteit Utrecht. En precies wat ik wilde. Een studie, waarbij de focus lag op de wereld om mij heen. Of ik niet liever journalistiek was gaan studeren? Of Nederlands? Natuurlijk hebben die studies wel de revue gepasseerd, maar een wereldreis? Dat bleef toch wel aan mij trekken.
De geografische bril
Ik weet het nog goed: tijdens mijn allereerste college sprak hoogleraar Jos Bierbooms vol passie over de ‘geografische bril’. Geografie gaat simpelweg over twee vragen: waar? En waarom daar? De geograaf is voornamelijk bezig met het begrijpen van de interactie tussen de mens en zijn omgeving. Geografie ligt op straat. Als je dat eenmaal weet, hoef je alleen maar naar buiten te kijken om het te zien. Dit maakt bijvoorbeeld dat je nóóit meer op een ‘normale’ manier door een stad kunt lopen, zonder het in zijn context te zien. Ja, ook bij mij werd het geografische vuur razendsnel aangewakkerd.
Een rasechte bureaugeograaf
Na vier jaar was ik ineens afgestudeerd. Pats, boem, klaar. Binnen no-time had ik een baan. Ik ging aan de slag als ‘beleidsadviseur wonen’ en werkte aan de huisvesting van statushouders in een grote gemeente. Een droombaan. Toch?
Inderdaad, dit was precies waar ik voor gestudeerd had. Mijn baan was interessant, uitdagend en ik hielp mensen die het keihard nodig hadden aan woonruimte. Little did I know. Het beleid dat ik moest uitvoeren stond vaak haaks op mijn eigen gevoel voor rechtvaardigheid. Honderdtwintig alleengaande mannen, die veelal wachtten op gezinshereniging, met elkaar op één mini-locatie proppen? Dat was geen helpen, vond de persoon Dewi. Beleidsadviseur Dewi moest het hier echter mee doen. Compleet tegen haar gevoel in.
En ja, in mijn functie had ik inderdaad veel te maken met de vragen: waar? En waarom daar? Maar helaas, je hoeft als geograaf de deur niet meer uit. Praktisch alle antwoorden zijn te vinden in geschreven bronnen. Langzaam maar zeker voelde ik het vuur en de passie die ik ooit had als een nachtkaars uitgaan. Ik was mezelf compleet kwijtgeraakt en een rasechte bureaugeograaf geworden.
Tijd voor nieuwe vragen
Maar als geograaf wíl ik de wereld helemaal niet proberen te begrijpen vanachter mijn bureau. Ik verlangde juíst naar de wereld daarbuiten, naar die interactie tussen de mens en haar leefomgeving. Dat kán ik niet voelen vanachter mijn laptop. En die liefde voor taal en journalistiek? Die was ik niet verloren, maar er was simpelweg geen ruimte voor.
Ruimte die ik wél weer wilde gaan creëren. In mijn werk trok ik alle schrijfopdrachten naar mij toe, startte een reisblog en dompelde mij onder in de wereld van tekstschrijven, SEO en journalistiek. Het was hoog tijd voor nieuwe plannen en nieuwe vragen. Ik wilde de wereld zien, voelen, horen en proeven. Ervaren met ál mijn zintuigen en daarover schrijven. Het roer moest definitief om.
En het gíng om.
Ik stopte met mijn werk in loondienst en ging op wereldreis, maar niet voordat ik een plan had voor daarna. In loondienst miste ik vrijheid. Ik wilde nooit meer terug naar het stramien van ‘minimaal’ 50 uur per week werken, zonder er voldoening uit te halen. Nooit meer beleid uitvoeren waar ik als persoon niet achter stond. En nóóit meer het gevoel hebben dat ik de regie over míjn leven was verloren.
Door te gaan ondernemen kon ik voor mijzelf meer vrijheid creëren én meerdere passies combineren. Nog vóór mijn wereldreis schreef ik een ondernemersplan, bedacht ik wie mijn ideale klant was en welke bedrijven ik bij thuiskomst als eerste zou gaan benaderen. Zo kon ik met een gerust hart op reis.
Tekstschrijver met een geografische bril
En eens een geograaf, altijd een geograaf. Dat besefte ik op reis des te meer. Daar werd ik pas écht geconfronteerd met het feit dat we zuiniger moeten omgaan met onze planeet. Thuis las toch vooral in de krant over klimaatverandering, ontbossing, plastic soep en extreme regenval. Toen ik tijdens het snorkelen in Cambodja echter boven een veld vol plastic zwom en een roestig blikje Desperados tussen het afgestorven koraal heen en weer zag deinen, kromp mijn hart ineen als een prop papier. De effecten van de ontbossing in Laos werden pijnlijk duidelijk toen hele wegdelen door modderstromen werden weggespoeld. In China moest ik regelmatig naar adem happen vanwege de hevige luchtverontreiniging. En bij thuiskomst ervoer ik aan den lijve dat we in Nederland te maken hebben met een hevig tekort aan betaalbare starterswoningen.
Het zijn díe momenten die mij hebben doen besluiten om als tekstschrijver nóóit mijn oorspronkelijke vakgebied uit het oog te verliezen. Die geografische bril krijg je niet meer van mijn gezicht. Er zijn té veel verhalen, die verteld moeten worden. Verhalen van mensen en bedrijven, die zich in hun werk dagelijks bezighouden met onze leefomgeving. Daarom schrijf ik vooral voor bedrijven en ondernemers, die middenin de maatschappij staan en hun steentje bijdragen aan een betere wereld. Zo kunnen zij hún verhaal vertellen, meer bewustwording creëren en kunnen we met zijn allen overgaan tot actie. Of het nu gaat over meer groen in de openbare ruimte, circulair inkopen, de energietransitie of het verduurzamen van de reisbranche. Volgens mij is dát waarom ik ooit op deze planeet geworpen ben.
En vertel eens? Wat is jouw lifepurpose?
